Hoi Anton
Ik ben aan het kijken of ik de eerste dag met je mee kan lopen.ik ga je zeker volgen hoe het gaat met je.je hoort nog van me.
groetjes van Henk en Miep

ik hoop dat je mee kan lopen je mag zelf bepalen hoeveel KM je loopt. Ik zie je wel verschijnen groetjes Anton

Anton (65)
Gepensioneerd hovenier, loopt de Camino voor de tweede keer, heeft 18 kilo aan bagage in zijn rugzak, spreekt geen woord over de grens, loopt op GPS en met een vertaalcomputer, getrouwd.
“Ik vind mijn camera de rode draad die naar Santiago loopt. Ik vind het leuk om – toendertijd voor andere mensen en nu voor mezelf – om de tocht vast te leggen. Mijn vrouw vindt het leuk om achteraf te zien wat ik allemaal heb gedaan. Niet ter controle, maar ze wil zien wat ik heb meegemaakt.”

“Ik vind de voorbereiding naar het gaan lopen geen gemakkelijke tijd. Je moet je vrouw loslaten, je moet zelf gaan lopen. Of ze willen, of niet, op een gegeven moment zet je er een streep onder: 'Ik ga'. Zodra je gedag heb gezwaaid en je gaat lopen, denk je bij jezelf: “Het is goed zo, ik ga er weer voor.'”

“Je moet zo'n hoop dingen regelen. Ik ben 65 en op een gegeven moment ga je aan jezelf twijfelen.: 'Heb ik dit, heb ik dat?'. Dan ga je het nog een keertje nachecken. Ik heb alles bij mij boven neergelegd. 'Heb ik dit, heb ik dat?'. Je checkt je lijst na en in principe voel je je dan gefrustreerd. Je bent afhankelijk natuurlijk van hetgeen je meeneemt.”

“Is het niet te zwaar? Ik weet het, ik draag 18 kilo, dat is eigenlijk veel te veel en ik weet niet of mijn benen het houden. Maar ik ga er gewoon voor en ik probeer best wel wat weg te gooien straks. Dat gebeurt elke dag. Maar ja, je bent afhankelijk van je spullen.”

“Ik raak in paniek en ga hard praten als ik iets mis. Dan zegt mijn vrouw op een gegeven moment: 'Rustig, rustig'en ik zeg: “Je hebt helemaal gelijk'. Waarom zou ik in paniek raken? Ik heb het wel eens gehad in Spanje, waar ik alles heb neergelegd in een refugio. De waardevolle spullen nam ik mee.”

“Ik legde die neer naast mijn stoel, heb lekker gegeten en betaald en ben weggegaan. Na vijf minuten denk ik 'Barst, mijn spullen liggen daar nog.' Lopen, lopen, lopen, helemaal in paniek. Uiteindelijk ligt het gewoon op de stoel daar, haha.”

“Ik denk dat niemand van mij afhankelijk. Ik heb natuurlijk mijn dochter waar ik heel graag voor wil zorgen en mijn vrouw. Die zorgt ook voor mij. Maar als ik aan het lopen ben: niemand. Ik vind dat lekker voelen,ja. Niet om mijn vrouw af te kammen, ze kan en wil niet mee.”

Mei 2012

Volg Anton op zijn tocht: anton-van-den-bos.reismee.nl.



klik hier om venster te sluiten??????????/??????????copyright: www.lawwandelen.nl

hallo anton zou ik wat meer gegevens van je mogen ontvangen,over tocht,graag hoor ik van je leo vd Woey

Beste leo ik vraag me af wat jij dan wil hebben
mijn Gmail is antonvandenbos@gmail.com
groeten van Anton